In september 2019, twee maanden voor het begin van de huidige pandemie, zit Max – componist en frontman van NovaWilde – met dodelijke verveling thuis. Maanden, al dan niet jaren, zit de band al in een steeds dieper zinkend dal. Muzikale creatieve schaarste heerst sinds alle neven langzamerhand andere richtingen op drijven. 

Dan valt ineens het scheurende gitaartje van Nothing But Time in zijn hoofd en begint hij als een malle te schrijven. Het zal de opmaat blijken voor een doorstart van de band van broeders met andere moeders. Herkenbaar en toch buitenaards. 

Een simplistische banger die huppelt tussen sexy grooves en wat ze in de jaren 70 dachten dat de muziek van vandaag zou kunnen zijn. 

De teksten zijn vandaag de dag relevanter dan ooit. En daarom wordt het ook gereleased in zijn huidige vorm. Lekker boeiend dat het niet in optimale omstandigheden zijn.

Dit is de Tuentin Quarantino versie. Een nummer van een band die zich al jaren te serieus neemt, maar zich niet te serieus wil nemen.